Το κείμενο που ακολουθεί είναι κυρίως θεωρητικό. Έχει σαν αφορμή τα πολλά πρόσωπα της «εκπαιδευτικής κρίσης». Μιας κρίσης, που εμφανίζεται τη στιγμή που οι εκ των πραγμάτων παγκοσμιοποιημένες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις φαίνεται να εναποθέτουν μεγάλο μέρος από τις ελπίδες τους στην εκπαίδευση. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μας στρέφεται προς τη σχέση της τελευταίας με τις επιστήμες. Βασική ιδέα που στηρίζει τις απόψεις μας αποτελεί η διαπίστωση ότι οι εκπαιδευτικές δομές είναι αναπαραγωγικές, εξελίσσονται διαλεκτικά και οι εκπαιδευτικοί θεσμοί έρχονται συνήθως εκ των υστέρων να στηρίξουν ή να «αποσοβήσουν» αυτή την εξέλιξη. Χρησιμοποιώντας τη θεωρία του Sewell, που αναπαριστά τα χαρακτηριστικά των δομών και τη διαλεκτική δυναμική της αλλαγής τους, επιχειρούμε να διερευνήσουμε τους λόγους για τους οποίους η διδασκαλία και μάθηση των Φυσικών Επιστημών (ΦΕ) -και όχι μόνο- στη Γενική Εκπαίδευση (ΓΕ) είναι τελικά εικονική. Προτείνουμε τέλος την έξοδο του σχολείου στην κοινωνία, καθώς και τις διαδικασίες του θεάτρου και του παιχνιδιού, ως κατάλληλες για να μετασχηματίσουν αυτή την εικονική εκπαιδευτική κατάσταση σε πραγματική.